συνεκκυλίω

Μ

μτφ. φθίνω μαζί με κάποιον, παρασύρω κάποιον μαζί μου στην παρακμή («τὸ δὲ πρὸς Ἑλληνισμὸν ἐκκυλίεται, καὶ ἑαυτῷ συνεκκυλίει τὸν φάσκοντα», Σωφρόν.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + ἐκκυλίομαι «ξετυλίγομαι»].